Βουβός Κινηματογράφος

Τον βλέπεις από μακρυά.
Ψηλός. Στητό κορμί.
Βλέμμα τρικυμία.
Δεν ακούει καλά. Γι’ αυτό μιλάει περίεργα. Και σπάνια.
Γεννήθηκε έτσι.
Πώς είναι άραγε να είσαι παιδί μικρό και να μη μπορείς να ακούσεις; Το κουδούνι του σχολείου, το αγαπημένο σου νανούρισμα, τη μητέρα σου να σε φωνάζει για φαγητό, τους συμμαθητές σου να σου λένε καλημέρα, τους φίλους σου να γελάνε μ’ ένα σου αστείο, τους αγαπημένους σου να μοιράζονται μαζί σου ένα μυστικό, τους δικούς σου να σου λένε μπράβο. Πώς είναι μεγαλώνοντας να ζεις χωρίς μελωδίες, ρυθμό, τραγούδι και χορό; Να ζεις χωρίς να ακούς αυτήν που ερωτεύτηκες να σου ψιθυρίζει «Σ’ αγαπώ» ; Αναρωτιέσαι.
Κι όμως, τώρα είναι εδώ. Νέος. Δουλεύει.
Δυσκολεύεται με τους ήχους, μα διαβάζει -παράλληλα με τα χείλη- τα χέρια και τα μάτια, τα νεύματα. Επικοινωνεί. Είναι επικοινωνιακός. Σου μίλησε πρώτος. Από τότε, χαμογελάτε και χαιρετιέστε. Ίσως σε ρωτάει πού και πού κάτι. Κάτι απλό. Καθημερινό.
Εσύ ακούς την αγαπημένη σου μουσική και αναρωτιέσαι πώς εκείνος χωρίς νότες ταξιδεύει. Ξέρεις, όπως εσένα ο νούς σου στο άκουσμα μιας μελωδίας κάνει ταξίδια στο χρόνο, στις αναμνήσεις, στο όνειρο.
Πάντα είχαν αξία οι νότες και οι φωνές στη ζωή σου. Ίσως στη δική του μετράνε περισσότερο τα χρώματα. Οι υφές. Οι παλμοί. Τα αρώματα. Ίσως οι φθόγγοι τον δυσκολεύουν. Φίλοι του, όμως, είναι, θα πρέπει να είναι, τα γρμάμματα. Ίσως δε μπορεί να μάθει ξένες γλώσσες ή μουσική εύκολα, όμως μπορεί να ζωγραφίζει ωραία ή να φτιάχνει πρωτότυπες κατασκευές, ή να μαγειρεύει υπέροχα, ή να είναι καλός στα αθλήματα.
Σίγουρα! Είναι πάντα περιποιημένος. Ευγενικός. Ταυτόχρονα μελαγχολικά μοναχικός. Μα ήρεμος.
Σε συγκινούν οι άνθρωποι που ξεκινούν από την αφετηρία της ζωής με διαφορετικά εφόδια, μπαίνοντας ωστόσο στη μάχη. Κάνουν με αξιοπρέπεια και θάρρος τη δική τους -άνιση; ξανά αναρωτιέσαι- προσπάθεια και χαράζουν την πορεία τους μαζί με το χαμόγελο στα χείλη σου.
Διαβάζει συχνά. Έχει βελούδινο βλέμμα.
Είναι χαρούμενος; Δεν ξέρεις. Το ελπίζεις. Κρυφά. Ναι, θα είναι χαρούμενος. Και εσύ χαίρεσαι. Και καμαρώνεις την τόλμη του. Και σκέφτεσαι «Πρέπει και εγώ να γίνω πιο τολμηρή». Θες να γίνεις.
Έτσι, με την γαλήνια, αθόρυβη δύναμή του σε κάνει να τον θαυμάζεις. Σαν Αυτούς τους Ανθρώπους που Αγαπάς, πάντα με Α κεφαλαίο.
Η ζωή μπορεί για κάποιους να είναι σιωπηλή, για άλλους σκοτεινή ή στατική. Γι’ αυτό εσύ εκμεταλλεύσου τους ήχους, το χρώμα, την κίνηση. Απόλαυσε ό,τι δε στερείσαι. Πρέπει να το κάνεις. Τους το χρωστάς. Κι όπως μπορείς δώσε αύρα και στη δική τους καθημερινότητα. Στα απλά κρύβεται η ομορφιά, άκουσέ την, δες την, κυνήγησέ την. Ζήσε τη μέρα σου με τόλμη, όπως σου έμαθε ο νέος σου φίλος. Γιατί και αυτός έτσι πορεύεται. Με τόλμη και ελπίδα.