running 5 km

5 km. Ιστορική Αναδρομή.

Πρώτη φορά έτρεξα στα 5 km του 33ου Αυθεντικού Μαραθωνίου. Αυτό ήταν το Νοέμβριο του 2015. Και ήταν μέσα στους στόχους μου για εκείνο το Φθινόπωρο. Δεν το είχα εξετάσει ιδιαίτερα. Απλώς αποφάσισα να το κάνω. Τα όσα ένιωθα και τα όσα σκεφτόμουν ήταν πολλά.
Προσμονή για τη συμμετοχή. Ενθουσιασμό για το νέο στόχο. Τύψεις για τις λιγοστές προπονήσεις. Αγωνία για το αν θα τα καταφέρω. Χαρά που παίρναμε μέρος με ανθρώπους που αγαπώ. Περιέργεια να δω πώς είναι. Ευχαρίστηση που διάλεγα κάτι οφέλιμο. Αναζωογόνηση που ξεκινούσα κάτι καινούριο.

5 km. Τερματίζοντας.

Το συναίσθημα του τερματισμού στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο εύχομαι να μην το ξεχάσω ποτέ. Κουρασμένη και με μια γλυκειά αναστάτωση παρά το ότι είχα βγάλει τη μισή διαδρομή περπατώντας (έτρεχα λίγο, περπατούσα, έτρεχα λίγο, περπατούσα πολύ, έτρεχα λίγο, περπατούσα ακόμη πιο πολύ κ.ο.κ.) είδα το Καλλιμάρμαρο και όλους τους εθελοντές, όλους τους ανθρώπους που είχαν έρθει να επευφημήσουν, να χειροκροτήσουν και να εμψυχώσουν τους δρομείς, κάποιους από τους Μαραθωνοδρόμους που έμπαιναν στην τελική ευθεία του τερματισμού μετά τα 40 χιλιόμετρα ενώ είχε φτάσει απόγευμα και πήρα δύναμη. Ας μη γελιόμαστε, βοηθούσε και η κατηφόρα. Εν τέλει έτρεχα! Μαζί με τόσους αγνώστους. Ξέχασα την κούραση, ξέχασα τη δίψα, ξέχασα τη ζέστη, έμεινε μόνο η θέρμη. Είχε κάτι το τόσο δυναμικό, μια αίσθηση λες και είχαν συνδυαστεί ψύγματα ειρήνης και αντοχής και αποφασιστικότητας και αποτελεσματικότητας και προσπάθειας και τα μάγουλα έκαιγαν, μα πιο πολύ έκαιγε κάτι μέσα μου, μια μικρή φωνή που κραύγαζε «μπράβο σας, μπράβο σου!». Στα τελευταία αυτά μέτρα άρχισα να συγκινούμαι. Για όλους εμάς που ήμασταν εκεί. Που βιώναμε ο καθένας τη δική του επιτυχία. Ένιωσα τόσο χαρούμενη που ολοκλήρωσα κάτι. Μπορεί να μην είχα ετοιμαστεί σωστά ή όπως είχα σχεδιάσει, μπορεί να μην έτρεχα σε όλη τη διαδρομή, μα ήμουν εκεί. Και τερμάτιζα.

Ύστερα έτρεξα / συμμετείχα στον αντίστοιχο Ημιμαραθώνιο 2016 στα 3 km τα οικογενειακά με φίλους και οικογένεια, μετά στα 5 km του 34ου Μαραθωνίου 2016 πάλι με οικογένεια και φίλους και τώρα πάλι τα 5 km του Ημιμαραθωνίου, αυτή τη φορά σόλο. Είπαμε με την οικογένειά μου να το κάνουμε παράδοση και να κατεβαίνουμε για τρέξιμο δύο φορές το χρόνο!

5 km. Τα 5 μαθήματα.

Τα συναισθήματα είναι πάλι τα ίδια. Κάθομαι τώρα στον καναπέ, τυλιγμένη με ένα χνουδωτό κουβερτάκι, τρώω oreo ύστερα από την αναζωογονητική σιέστα που επιβάλλεται ως έπαθλο μετά από μια τέτοια μέρα και παρατηρώ τι νιώθω. Πώς νιώθω. Αυτή τη φορά, η διαφορά είναι ότι πήγα αφενός απροπόνητη, αφετέρου χωρίς καθόλου παρέα. Σε κάθε αγαπημένο που είχαμε δηλώσει μαζί κάτι έτυχε την τελευταία στιγμή και έτσι αποφάσισα αντί να χάσω την ευκαιρία της συμμετοχής να πάω μόνη μου. Το γεγονός ότι συμμετείχα μόνη μου μου προσέφερε χώρο 5 km και χρόνο 40 λεπτών να σκεφτώ. Να αφουγκραστώ τις σκέψεις μου για 5 km. Να αφήσω έστω για 5 km την καθημερινότητα, τις υποχρεώσεις, τα ημερολόγια στην άκρη και να ησυχάσω με τον εαυτό μου. Καθώς διέσχιζα τη διαδρομή (δε θα πω ότι έτρεξα γιατί αυτή τη φορά έκανα 40 λεπτά από την αφετηρία ως στον τερματισμό) μετρούσα τα 5 μαθήματα που με δίδαξαν τα 5 km τα οποία και ακολουθούν παρακάτω.

Τα 5km είναι ένα μεγάλο πανηγύρι.

Για όλες τις ηλικίες. Για κάθε φυσική κατάσταση. Χορός, μουσική, τύμπανα, εθελοντές, θεατές, περαστικοί, μια Αθήνα γιορτινή, με λιακάδα και πρόσωπα φωτεινά. Αυτή η γιορτινή διάθεση μεταδίδεται πολύ πιο γρήγορα από την ταχύτητα με την οποία ο καθένας μας έτρεχε. Οι κάτοικοι του κέντρου έβγαιναν στο μπαλκόνι και χειροκροτούσαν, κόσμος που εθελοντικά στεκόταν στον ήλιο για να μας προσφέρει ανοιχτά μπουκάλια νερό, άλλοι που μας φώναζαν να τρέχουμε και να μην περπατάμε (δεν τους άκουγα, όπως καταλαβαίνεις) και μας έλεγαν πόσα χιλιόμετρα είχαμε ακόμη μπροστά μας, άλλοι που στο τέλος μας έδιναν στο χέρι το μετάλλιο της συμμετοχής μαζί με συγχαρητήρια ενώ βρίσκονταν εκεί από το πρωί, οι εκφωνητές που έδιναν αγωνιστικό παλμό, μαζί με τους όσους έπαιζαν μουσική ή φώναζαν συνθήματα, αυτοί όλοι συνέθεταν μια κινούμενη γιορτινή εικόνα.
Στα 5 km δεν είσαι μόνος σου.

Ακόμη κι αν πας χωρίς παρέα. Νιώθεις αυτή τη μαζικότητα. Άγνωστοι σου χαμογελάνε. Είστε όλοι μια μεγάλη συντροφιά. Τρέχετε για κάτι διαφορετικό ο καθένας μα όλοι μαζί. Όσοι έχετε τον ίδιο ρυθμό ταξιδεύετε στις συζητήσεις των συναθλητών σας. Θα βρεις γνωστούς. Κι αν όχι, θα δεις διαφορετικά πρόσωπα, κάποια από αυτά θα σου φανούν οικεία και σίγουρα θα κάνεις νέες γνωριμίες. Από άτομα που αθλούνται συστηματικά μέχρι γονείς με τα μικρά τους παιδιά ή ακόμη και με βρέφη στα καροτσάκια και ηλικιωμένους που κάνουν δυναμικό περπάτημα (δυναμικότερο από εμένα σε πληροφορώ), μέχρι ομάδες που κατεβαίνουν από εταιρείες ή σχολεία να τρέξουν όλοι μαζί ως τους εθελοντές και τους θεατές, σε αυτά τα 5 km δε θα είσαι μόνος σου. Και πού ξέρεις, μπορεί αφού τερματίσεις να σε περιμένουν μερικά λουλούδια και χαμόγελα περηφάνειας από όσους σ’ αγαπούν και στηρίζουν τους αγώνες σου!
Στα 5 km χρειάζεσαι καλή φυσική κατάσταση.

Για να τρέξεις. Διαφορετικά, βεβαίως, έχεις την επιλογή να περπατήσεις. Άλλωστε ο κόσμος είναι τόσο πολύς που δεν υπάρχει αρκετός χώρος στην αρχή για να ξεδιπλώσεις τις αθλητικές σου επιδόσεις. Χρειάζεσαι αντοχή, καλή διάθεση και ίσως την πρόνοια να έχεις προπονηθεί. Είναι εξαιρετική ευκαιρία να δοκιμάσεις τον εαυτό σου, τα όριά σου. Προπόνηση, διατροφή, ξεκούραση και μυική ενδυνάμωση είναι οι λέξεις κλειδιά. Φυσικά να συμβουλευτείς τον προπονητή σου, να έχεις κάνει τις απαραίτητες επισκέψεις σε γιατρούς και αν απαιτείται αντίστοιχες εξετάσεις. Αλλά το να έχεις προγραμματίσει τη συμμετοχή σου σε ένα τέτοιο δρώμενο αν το διαχειριστείς με σύνεση θα σε οδηγήσει να δεσμευτείς σε μια προετοιμασία που θα βελτιώσει πάρα πολύ τη φυσική σου κατάσταση. Και μαζί μ’ αυτό τη διάθεσή σου. Υπάρχουν μεταξύ άλλων διάφορα προγράμματα όπως το From couch to 5 km ή αυτό που ποτέ δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω και καθώς φαίνονται πολλά υποσχόμενα είμαι σίγουρη ότι αν ποτέ τα ακολουθήσω, τότε θα τερματίσω αέρινη και αιθέρια με καλό χρόνο!
Στα 5 km ανακαλύπτεις μια άλλη Αθήνα.

Η Αθήνα είναι τόσο ωραία. Η Αθήνα είναι άδεια. Από αυτοκίνητα. Γεμάτη ενθουσιασμό. Ξέρω, θα μου πείτε κλείνουν οι δρόμοι και οι οδηγοί ταλαιπωρούνται μα έχει κάτι το τόσο ξεχωριστό να βρίσκεσαι στην πόλη χωρίς τη φασαρία, χωρίς τους κανόνες που γνωρίζεις. Στο πρώτο κόκκινο φανάρι που συνάντησα πήγα αυθόρμητα να σταματήσω. Μα αμέσως συνειδητοποίησα πως τώρα ίσχυαν διαφορετικοί κανόνες. Μόνο για σήμερα. Γίνεσαι κύριος του δρόμου. Πηγαίνεις αντίθετα στο ρεύμα κυκλοφορίας. Είσαι πεζός, είσαι δρομέας και ο δρόμος σου ανοίγεται και εσύ του ανήκεις. Ανήκεις σε αυτή την πόλη που ήσυχη από φρεναρίσματα και κόρνες και απελευθερωμένη από τον εκνευρισμό των οδηγών σε οδηγεί να την φωτογραφήσεις νοητά, να χαρείς τα πεζούλια της, το πεζοδρόμιο, να ξεκουράσεις το βλέμμα σου στα όμορφα μπαλκόνια, να το αφήσεις να περιπλανηθεί στα κτίρια, να ψάξει για γωνιές ομορφιάς και με έκπληξη να συνειδητοποιείς ότι ναι έχει πολλές ομορφιές που στα 5 αυτά km δεν προλαβαίνεις να απαριθμήσεις.
Τα 5 km μπορούν να γίνουν η αφετηρία για τον δικό σου αγώνα.

Είτε η αρχή για μια πιο υγιή ζωή, είτε αφορμή στοχοθεσίας, είτε το εναρκτήριο λάκτισμα για να ασχοληθείς με το τρέξιμο, με τον αθλητισμό, με το να φροντίζεις το κορμί σου και να το γυμνάζεις. Ίσως τα 5 km γίνουν για εσένα η γραμμή εκκίνησης για να πετύχεις κάτι δικό σου, για να τρέξεις προς στον καλύτερο εαυτό σου αφήνοντας πίσω με κάθε βήμα σου στην άσφαλτο κάθε τι που σε κρατάει και ελεύθερος να αρχίσεις να κατευθύνεσαι προς αυτό που επιθυμείς. Σα σύμβολο τα 5 km έχουν πολλή ισχύ. Είναι ο δικός σου αγώνας. Ο δικός μου αγώνας να γίνομαι καλύτερη. Να προσπαθώ. Να μην παραιτούμαι. Να μην το βάζω κάτω. Να περιαματίζομαι και να επιτυχγάνω και να συμμετέχω και να ξεβολεύομαι και να τρέχω ώστε να γίνω καλύτερη και να κάνω καλύτερη τη ζωή. Σε κάθε χιλιόμετρο. Σε κάθε βήμα. Να δένω τα κορδόνια μου και να είμαι έτοιμη. Αγώνας ταχύτητας ή αντοχής δεν έχει σημασία, εσύ διαλέγεις. Το θέμα είναι να ξεκινάς. Κι αν σταματήσεις, να ξεκινήσεις πάλι!